مارچ

در جواب اون دوستمون،

یه تفکر دیگه که ما توی ایران همیشه داشتیم، تفکر حاکم و محکوم بوده.

یعنی همیشه یکی حتما درست میگه و اون یکی حتما غلط میگه و محکومه.

نه اینطوری نیست.

این بازم روش کشورهای کمونیستی در اداره سیستمشونه.

خیلی وقتا میبینی هر دو طرف به یه اندازه اشتباه کردن.

یا میبینی هیچ کدوم از طرفین مقصر نیستن.

این ادم به هیچ چیزی حساسیت نداره. میتونستن بی هوشی بزنن. حالا اینها رو خودش میگه من که خبر ندارم از ابعاد زندگیش.

ولی برای من خیلی جالبه که همیشه توی حرفهای ما یکی باید محکوم بشه و یکی محکوم نشه. همیشه حق با یکی هست و حق با یکی نیست.

اینجا هم مردم خیلی قدیمیش یا کسانی که با تفکرات بریتیش یا کمونیستی بزرگ شدن تا حدی اینطوری فکر میکنن.

بگذریم.

بچه های دانشگاه قبلیم، به طور میانگین هر هفت ماه یه بار رفتن ایران.

اینو با من مقایسه کنین، درک میکنین اولا چقدر این کشور به مردم ایران سخت میگذره،

در ثانی سطح تواناییای مالی ملت چقدر با هم فرق داره.

خیلیا برای کریسمس خونه رفته بودن.

اختلاف طبقاتی خیلی توی ایران بیداد میکنه.

هرکی که میاد خارج ااما پولدار نیست.

حالا مارچ برم ببینم چطوریه.