به عنوان کسی که همیشه حرفای دلش رو زده، یعنی عملا همیشه فقط قسمتهای مثبتش رو به بقیه بروز داده:
تو رو دوست دارم
تو ادم خوبی هستی
تو نازی
تو باهوشی و.
میخوام،
حرف دلتون رو به بقیه بزنین.
دلم برای ادمایی که ازم ده پونزده سال بزرگترن
هیچوقت حرفای دلشون رو نزدن
و الان از خودشون میپرسن چرا اینکارو نکردم؟! میسوزه.
حرفای دلتون رو بزنین.
وگرنه توی پنجاه سالگی صورت غمگینی خواهید داشت.
حتی اگه طرف از دنیا رفته هم، برین سر خاکش و حرفای دلتون رو بهش بزنین.
ادمها ادم هستن، از جزئیات زندگی خیلیا ما خبر نداریم.
شاید اون ادم واقعا اون لحظه منتظر یه حمله دوستش/خواهرش/عشقش/مادربزرگشه که بهش بگه دوست دارم، بیا با من زندگی کن، میام با تو زندگی کنم، بیا بریم بیرون،
تا همه جار و پلاسش رو جمع کنه و بره پیشش.
حقیقتش دیدن صورت ادمایی که بابت گذشته و بابت بروز ندادن احساساتشون پشیمونن، منو به تفکر وامیداره.
گاهی دیر میشه. خیلی دیر میشه.
درباره این سایت