مشکلی که من روانا اینجا دارم،
و با توجه به اینکه سه سال تمام هم خونه ای داشتم (بیشتر از دوازده تا)،
و با توجه به اینکه توی دو شهر اون هم غرب کامل و شرق زندگی کردم،
و به شهر سومی دائما رفت و امد داشتم،
اینه که
خیلی زیاد نسل اولی هست که براتون توی پست قبل گفتم.
یعنی:
تشریفاتیه به شدت، توخالیه. پوچه ولی همین تشریفات نمیذاره که اون قسمت پوچ بودن خیلی به چشم بیاد.
کانادا عین نوکر انگلیس میمونه.
سیستمش سوشال دموکراسی هست که همون کمونیستیه درواقع.
تشریفاتشون مال تقریبا سیصد سال قبله و ازون موقع تا الان هیچی عوض نشده.
در نتیجه انگار داریم با ادمایی زندگی میکنیم که مربوط به اون دوره ن.
مردمش هم با اینکه همه گوشی موبایل و اکانت فیسبوک و دارن ولی مغزشون اصلا ت نخورده و هنوز تشریفاتی و دیکتاتور هستن.
کسی که اینجا به دنیا میاد ممکنه که بلاخره یه خاکی بریزه سرش ولی منی که هر چند سال یه بار کشور عوض کردم غیرممکنه که بخوام گلدون حیاط باشم و از جام ت نخورم.
کانادا به شدت از نسل دو و سه عقبه.
من خودم رو نسل دومی میدونم و اگه بخوام با نسل اولیا زندگی کنم خب برمیگردم کشور خودم.
حتی مردم کشور من هم نسل اولی نیستن اغلب نسل دو و سومی هستن (ِیعنی خیلی پیشرفت کردن، پست قبلی رو بخونین).
ظاهرا ادای روشنفکرا رو درمیارن ولی به شدت عقب هستن. به شدت محافظه کار و ترسو هستن.
وقتی بفهمن تو حق و حقوقت رو نمیدونی نه همه شون، ولی اغلب و مخصوصا نسل های قدیم سعی میکنن به شدت بهت زور بگن و کلاه سرت بذارن (باز هم میگم نه همه، همه جا بد و خوب هست). حتی شما میبینین که ایرانیایی که اینجا بیشتر از سه ساله که هستن هم این اخلاقا بهشون سرایت کرده. نمونه ش همون رفیق سابقم که همه ش میخواست زور بگه همه ش میخواست اذیت کنه.
شما توی سیستم مریض احساس شادی نخواهید داشت.
با سیستمی که فقط ابزارهای مدرن وارد میکنه و کوچیکترنی تغییری در زیرساخت هاش داده نمیشه زندگی کردن سخته.
خب ادم برمیگرده کشور خودش.
مردم کشور خودم خیلی روشن تر و بازتر هستن. خیلی.
خود کاناداییا هم تا حدی متوجه شدن ولی خسته و تنبلن و کمی ترسو و نمیخوان عوض کنن چیزی رو. توی خواب خرسی هستن.
اینها نهایتش بیست سال دیگه کشورشون به فاک میزه.
هیچ عزم و همتی در مردم این کشور برای ساخت کشورشون نمیبینم. هیچ.
درباره این سایت